O soño de toda nena é atopar ao seu principe azul,vivir nun castelo e chegar a ser unha bela princesa.Pero nadie é neno eternamente e todo ser
humano ten que alcanzar a idade adulta.Cando unha persoa crece dase conta de que as cousas non son tan bonitas como as pintan nos
debuxos,nin todos os problemas son tan fáciles como irlle chorando a túa nai e dicirlle que o teu irmán maior pegouche.Esa é a parte
na que te das conta de que todo é moi difícil,e de que non vas recibir nada se antes non deches algo a cambio.No,olvídate de cando te facías
amigo de alguén porque che deixaba unha cera ou unha goma.A partir de ese momento todo son problemas,se non é polos pais e polo rapaz
que che gusta.Ahí e cando pensas que a túa vida é unha merda,que nada merece a pena.Pero neses momentos de desesperación é cando están
ahí esas persoas,os amigos,que che axudan a que levantes a cabeza e digas: Son capaz,eu podo superalo.E ahí,cando menos o esperas,pasa.Chega
a túa vida unha persoa,que non sabes porque,pero gústache.Cando el pasa ao teu lado,tes bolboretas no estómago,e pónseche a pel de galiña.E sabes que podes,e consegues que o rapaz se pille por ti.Nese instante,todo é perfecto.Tes ao teu lado a unha persoa que é capaz de conseguir
que ti sexas feliz.Pero iso solo dura un breve período.Os celos,as mentiras,o tempo,todo xoga na túa contra.Ao final prodúcese a ruptura.Nova
tristeza volve a invadir todo o teu corpo,e nin siquera os amigos,antes milagreiros,conseguirán que esa sensación de vacío desapareza.Solo nun
momento,cando aparece realmente a persoa correcta,desaparecen todos os problemas.Esa persoa é capaz de que estés a tres metros sobre o ceo
e de todas as noites levarte a unha cama chea de rosas.Ahí serás REALMENTE feliz,e para sempre.